της Κατερίνας Κνήτου,
Αναδημοσίευση απο rednotebook.gr
Η τροποποίηση του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας δεν είναι άλλη μια νομοθετική ρύθμιση, μέσα στις πολλές – και συνεπώς δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως τέτοια. Πρόκεται για μια αλλαγή του συστήματος απονομής δικαιοσύνης εκ θεμελίων, κι αυτό διότι:
– Καταργείται στην ουσία η προφορική διαδικασία στα αστικά δικαστήρια και η δημοσιότητα της δίκης, με την υποκατάσταση των μαρτυρικών καταθέσεων από ένορκες βεβαιώσεις και την κατ’ εξαίρεση εξέταση μαρτύρων, αν αυτό κριθεί αναγκαίο από τον δικαστή.
– Νομοθετούνται οι fast track πλειστηριασμοί, περιορίζονται οι προθεσμίες και τα μέσα άμυνας του οφειλέτη σε μία ανακοπή πριν και μία μετά τον πλειστηριασμό.
– Επιτρέπονται πλέον οι πολλαπλές κατασχέσεις στο ίδιο αντικείμενο.
– Εισάγεται ο «μοντερνισμός» του ηλεκτρονικού πλειστηριασμού, οι λεπτομέρειες του οποίου θα καθοριστούν με υπουργική απόφαση.
– Για την εκτίμηση της αξίας του ακινήτου που κατάσχεται, θα λαμβάνεται υπόψη η εμπορική του αξία, όπως αυτή προσδιορίζεται κατά τον χρόνο κατάσχεσης.
– Καταστρατηγούνται τα δικαιώματα εργαζομένων και δημοσίου-ασφαλιστικών ταμείων, των οποίων τα δικαιώματα υποχωρούν έναντι αυτών των τραπεζών, αφού στο εξής θα κατατάσσονται, πρώτες oι τραπεζικές απαιτήσει στο 65% του πλειστηριάσματος, και θα ακολουθούν στο 25% οι εργατικές απαιτήσεις, οι απαιτήσεις του δημοσίου και των ασφαλιστικών ταμείων, και στο 10% οι λοιπές απαιτήσεις ιδιωτών.
Ειδικότερα σε σχέση με τα κόκκινα δάνεια και τους πλειστηριασμούς, το ποιοτικά διαφορετικό στοιχείο του νέου Κώδικα, σε σχέση με τις προηγούμενες κυβερνητικές πρωτοβουλίες, είναι ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν πρόκειται για την άρση κάποιων έκτακτων/προσωρινών προστατευτικών μέτρων για τους υπερχρεωμένους δανειολήπτες. Στην περίπτωση της τροποποίησης του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας μιλάμε για την κατάργηση του διαχρονικά ισχύοντος δικαίου της αναγκαστικής εκτέλεσης (κατασχέσεις, πλειστηριασμοί), που ίσχυε και πριν την κρίση, και αφορούσε (αφορά) το σύνολο των ιδιωτικών συναλλαγών, από οποιαδήποτε αιτία (δάνεια, χρέη προς ιδιώτες,λογαριασμοί κ.λπ.).
Αν λάβουμε υπόψη μας τις τρέχουσες ρυθμίσεις (επιχειρηματικά δάνεια, κυβερνητικό συμβούλιο διαχείρισης χρέους, κώδικας δεοντολογίας της τράπεζας της Ελλάδας, συνεργάσιμος δανειολήπτης, εύλογες δαπάνες διαβίωσης κ.λπ.)· την εισαγωγή «λύσεων», όπως η οικειοθελής παράδοση της κατοικίας στην τράπεζα και η μετατροπή του ιδιοκτήτη σε ενοικιαστή, σε συνδυασμό με την πλήρη κατάργηση της προστασίας της μόνης κατοικίας από την 1η Ιανουαρίου 2015· την εκκίνηση του πλειστηριασμού στα 2/3 της αντικειμενικής αξίας στον πρώτο, στο 1/2 στον δεύτερο και ελεύθερα στον τρίτο, και στη συνέχεια, μέσα στο 2015 όταν οριστεί ο τρόπος υπολογισμού, στα 2/3 της εμπορικής αξίας, μας περιμένουν άγριες μέρες…
Κάποιοι μένουν ήσυχοι γιατί οι τραπεζίτες υποστηρίζουν ότι δεν θέλουν την άρση της προστασίας της μόνης κατοικίας. Στην πραγματικότητα, η νομοθεσία, όπως διαμορφώνεται, τους καθιστά απόλυτα κυρίαρχους στον τρόπο, τον χρόνο και την έκταση της λεηλασίας της περιουσίας όλων μας. Ας μην έχουμε την παραμικρή αμφιβολία πως, αν τελικώς επιτρέψουμε να “περάσει” η συγκεκριμένη τροποποίηση του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, η ελληνική κοινωνία και, κυρίως, τα πιο αδύναμα κομμάτια της, που βρίσκονται αυτή τη στιγμή αντιμέτωπα με το ασήκωτο βάρος της υπερχρέωσης και τον κίνδυνο της απογύμνωσής τους από κάθε περιουσιακό στοιχείο, θα αφεθούν απολύτως απροστάτευτα σε μία πρωτοφανή δικαιική και δικονομική ζούγκλα, όπου μόνος νόμος θα είναι το δίκαιο του ισχυρού-τράπεζας. Ουσιαστικά, και στο νομοθετικό πεδίο, καταργούνται τα προσχήματα, πέφτουν οι μάσκες και οι οικονομικοί δολοφόνοι μπορούν να δράσουν απολύτως ανεξέλεγκτα – όπως ακριβώς δρα και ο κατασταλτικός μηχανισμός τους: με θράσος, αναλγησία και τραμπουκισμό…
